می دونید چرا وقتی بارون می یاد ، همه مون حس می کنیم به خدا نزدیکتریم؟؟؟؟؟؟؟؟
..........................................
..........................................
..........................................
..........................................
چون بارون نقطه چین تا خداست...

دریک کویــرتشــنه چون یک نهــال سوزان

سرمی کـشم بـه دنیــا بی التماس بــاران

تـا بـــا ســلام ســـاده دنـیـــا مــــرا ببیـــند

حتـــا اگــر مــیـان مـا هـست صــد بیــابـان

چشـمــان برگی من ســوی خــدا گشوده

لبهای من به سمت خورشید سبزو خندان

گل می کنم که از سبز ؛ جنـگل بگسترانم

حتــا بــدون یک جــو ؛ حتــا بــدون امــکـان

تا ســایه ای بــسازم در زیر داغ خورشــید

می مــانم آنچــنــان که باید بمـانم عــریان

تا در ترک ترک از صــحرا شــوم ســراســر

صحرا شــود پر از من ؛ تا من شوم فـراوان

می روم بــدون خـود ؛ ســرد و سـاکت و سـنگین

بـرلـبم گـل خــنــده ؛ چــشم مــن ولــی غـمـگین

گرگ و میش احساسم ؛ هم سترون و هم خیس

خــنده هــای مـن از تلــخ ؛ گریــه هایم از شیرین

مــن پـــــرم هــنـــوز از تــو ؛ از نــیــــاز تــو ؛ آیـــا

شـانـه هــای امـن تـو می دهد بــه من تسکین؟

مـی زنـــــد هـــنــوز آیـــا داغ ســـرخ لــب هــایت

روی گــونــه هــای من بـوســه های زهـرآگـین ؟

از تـــب و قـــرار و شــب ؛ از تـــــلاطـــم دیـــــدار

می شــود هــنـــوز آیــا اشتــیــاق مــن تــامـین؟

نـه ! نـه ! دیــگر از بــاران ؛ آفــتـاب چشــمـم شد

چــون نــگاه اکــلیــلی از ســتـــاره هــا تــــزیــین

ســهـم عــشــق مــا از هـم ؛ سهــم نـابرابربــود

شــد زمــیـــن تــو بــالا ؛ آســـمـــان مــن پـایــین